Το τέλος των stage η αρχή της εκκαθάρισης

Προχωρώντας προς το τέλος του Οκτώβρη, η νέα και «απαστράπτουσα» Κυβέρνηση δείχνει πλέον να έχει συνηθίσει τα νέα της καθήκοντα αλλά και να έχει δει, σε κάποιους τομείς, τα πρώτα μαύρα σύννεφα να πλησιάζουν. Ένας από τους φακέλους που άνοιξαν ήταν το εργασιακό, που έκανε πρωταγωνιστές την περασμένη εβδομάδα τα «παιδιά των stage». Οι 20.000 νέοι άνθρωποι, που δούλευαν ανασφάλιστοι για ψίχουλα και το δημόσιο που πρέπει να καθαρίσει επιτέλους από τις απαράδεκτες νοοτροπίες του ρουσφετιού, βρίσκονται απέναντι ως αντιμαχόμενες ιδέες... Η αλήθεια τις περισσότερες φορές και σε όλες τις κοινωνικές συγκυρίες βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η μία πλευρά του ζητήματος είναι εκείνη των παιδιών, τα οποία χωρίς αμφιβολία αισθάνονται αδικημένα, γιατί δουλεύαν με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, με εργοδότη τους ένα κράτος που τα αφήνει ανασφάλιστα και τα βαφτίζει (κατά συμφέροντα κάθε φορά) άλλοτε «γαλάζια» και άλλοτε «πράσινα». Πράγματι στην πλειοψηφία τους κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών, φυσικά με εξαιρέσεις, και πληρώνονταν με ελάχιστα χρήματα, χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Ξημέρωσε λοιπόν μία μέρα που ήρθε η Κυβέρνηση, όπως είχε έρθει μία άλλη στο παρελθόν να τους προσλάβει, να τους δείξει την πόρτα της εξόδου.

Από την άλλη όμως, όχι εντελώς άδικα. Όλο και πιο δυνατά ακούγονται οι φωνές των ανθρώπων τον τελευταίο καιρό που θέλουν πλέον να καθαρίσει το δημόσιο, να γίνει η αρχή ώστε να σταματήσουν να λειτουργούν «παραθυράκια» που ευνοούσαν την καλλιέργεια της νοοτροπίας του ρουσφετιού από γενιά σε γενιά.

Γιατί είναι αντιφατικό ο έλληνας να καταργιέται και να απαξιώνει το δημόσιο, αλλά ταυτόχρονα να ζητάει απεγνωσμένα να βολευτεί όπως όπως σε μία από τις θέσεις του... και είναι λυπηρό να ακούει κανείς νέους ανθρώπους να λένε «ας έβρισκα παράθυρο να μπω στο δημόσιο», ενώ θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα πολεμούσαν αυτές τις λογικές. Και είναι τέλος ελαφρώς αλλαζονικό, να έχει καταλάβει κανείς μία θέση με την πρόφαση της εργασιακής εμπειρίας, με άλλο σκοπό στο πίσω μέρος του μυαλού του, με αμφισβητούμενα κριτήρια προσόντων, με πλήρη επίγνωση των άθλιων δεδομέων της εργασίας που αναλαμβάνει και με αδιαφορία για την αξιοκρατία και ευκαιρίες άλλων ανθρώπων που παλεύουν για την ίδια θέση μεσω της ευθείας οδού. Έτσι το μέτρο για κατάργηση των προγραμμάτων stage, κρίθηκε σκληρό αλλά και ταυτόχρονα αναπόφευκτο. Το δημόσιο πρέπει επιτέλους να απαγγιστρωθεί από όλον αυτό τον θηριώδη μηχανισμό του «κονέ» και ταυτόχρονα να θέσει τις βάσεις για μία πιο δίκαιη αξιολόγηση στους κόλπους του.

Για να είναι ολοκληρωμένα σωστό το κράτος απέναντι στον πολίτη θα πρέπει τα παιδιά αυτά να λάβουν τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες τους, με όποιον τρόπο τέλος πάντων τις προσέφεραν, και είτε να ασφαλιστούν για τα δεδουλευμένα τους είτε να μοριοδοτηθούν, όσοι όντως κάλυπταν πάγιες θέσεις στις υπηρεσίες, είτε τελικά να αποκτήσουν το ελάχιστο δικαίωμα των απολαβών από τον ΟΑΕΔ. Να βρεθεί δηλαδή μία μέση λύση που να δίνει την ευκαιρία να γίνει μία κατηγοριοποίηση των απολυμένων, ώστε να μην βράσουν όλοι στο ίδιο καζάνι.

Τέλος το μέτρο, θα πρέπει να ακουλουθηθεί σύντομα από ένα επόμενο μέτρο και το επόμενο από ένα μεθεπόμενο, το οποίο θα πηγαίνει την εξυγείανση του δημοσίου ακόμη ένα βηματάκι πιο πέρα, ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή στο επιθυμητό αποτέλεσμα... Αυτό είναι το να αποκτήσουμε μετά κόπων και βασάνων, έναν δημόσιο τομέα που να λειτουργεί με αξιοκρατία και υπό φυσιολογικούς όρους, όπως σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της σύγχρονης Ευρώπης.

Καλλιρόη