Άλλο "στρατιώτης" και άλλο "στρατιωτάκι" λέει η Ντόρα....

Το μεγάλο comeback!

Η επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά και η Προεδρία του στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες θα φαινόταν σαν όνειρο ακόμα και για τον ίδιο... Ο Αντώνης Σαμαράς μετά από την οδυνηρή αποχώρησή του από το κόμμα και την απουσία του από την πολιτική όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε όχι μόνο να επιστρέψει, αλλά να δείξει σε όλους εκείνους που τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν, ότι είναι ακόμη ζωντανός (πολιτικά), πιο δυνατός από ποτέ. Παρέμεινε στο περιθώρειο που τον οδήγησε το άδοξο πείραμα της “Πολιτικής άνοιξης” και έδειχνε πριν από μερικά χρόνια να πιστεύει και ο ίδιος ότι η πολιτική του σταδιοδρομία τελειώσε κάπου μέσα στη δεκαετία του '90.

Στον αντίποδα η κ. Μπακογιάννη έδειχνε πολιτικά δυνατή, με επικοινωνιακό και χαρισματικό προφίλ και έτοιμη από κάθε άποψη, μιας και είχε περάσει από όλα τα πολιτικά επίπεδα, να αντικαταστήσει τον Κώστα Καραμανλή. H συμμετοχή της όμως σε όλες τις ανεπάρκειες και αστοχίες της προηγούμενης Κυβέρνησης ήταν ο καταλυτικός παράγοντας που την έκαναν την σύνδεσή της με μία Ν.Δ. παλιά, γηρασμένη, απομακρυσμένη από τη βάση της και απαράδεκτα αυθάδη απέναντι στον ψηφοφόρο που την εμπιστεύτηκε, αναπόφευκτη. Και ήταν αναπόφευκτη γιατί η ίδια είχε επιλέξει τη σύνδεσή της με αυτή τη Ν.Δ. Η ίδια είχε επιλέξει να στηρίξει σε κάθε περίπτωση το κόμμα της, να μην απομακρυνθεί από αυτό και να το πάρει στις πλάτες της με όλα του τα λάθη.

Πίστεψε ίσως ότι ο κόσμος είναι ακόμα αγγιστρωμένος σε μία παλία νοοτροπία κλειστά κομματική. Στην άποψη ο πιστός Νεοδημοκράτης είναι πιστός με την έννοια του θρησκευτικού πιστού στο όνομα της Ν.Δ. και του Καραμανλή. Ο κόσμος ευτυχώς απέδειξε το αντίθετο. Και η άποψη ότι ο βασικός λόγος ήττας της κ. Μπακογιάννη ήταν το γεγονός της οικογενειακής της καταγωγής είναι τουλάχιστον αφελής. Ο κόσμος απέδειξε ότι ψηφίζει πάνω από αυτά τα κριτήρια. Απέδειξε εμπράκτως ότι θα μπορούσε να έχει συγχωρέσει την κ. Μπακογιάννη για αμαρτήματα που δεν είναι καν δικά της αν πίστευε πραγματικά ότι άξιζε την θέση του αρχηγού. Όπως άλλωστε συγχώρεσε τον κ. Σαμαρά για “αμαρτήματα” του παρελθόντος, δικά του και αρκετά σοβαρά...

Να λοιπόν που στην πολιτική, όσο κι αν όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για έναν φτιαχτό, στημένο κόσμο, όλα ανατρέπονται! Και αυτό γιατί έχουμε το σημαντικό δεδομένο του κόσμου που πάντα λέει την πρώτη και την τελευταία λέξη. Αυτή τη φορά ήταν πραγματικά συγκινητικό το πόσο ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας έδειξε ότι θέλει την αλλαγή για το κόμμα του. Το ίδιο το κόμμα της Ν.Δ., που πλήγωσε τον ψηφοφόρο του όταν δεν ανταποκρίθηκε σε αυτά που περίμενε, τον έκανε να αγανακτήσει τόσο πολύ ώστε να ζητήσει δια της ψήφου του την εκ βάθρων ανανέωση. Μία νέα σελίδα στην πολιτική του τόπου ανοίγεται με τους συμφοιτητές και παλιούς συγκάτοικους Γ.Παπανδρέου και Α. Σαμαρά να βρίσκονται σε απέναντι μπαλκόνια και να κρατούν στα χέρια τους το μέλλον της Ελλάδας. Θα έχει πραγματικά τεράστιο ενδιαφέρον να τους παρακολουθήσουμε να το διαχειρίζονται, με νωπή, ισχυρή εντολή από τον λαό και για τους δύο...

Manolos...

exw vare8ei na vlepo an8ropous na xrisimopoioun kai na pistevoun sto xrima toso poli gia na tous kanoun na anevoun stin epiepdo stin koinwnia kai sta matia twn allwn
argoun na katalavaoun oti o kaliteros tropos gia na ta xrisimopoihseis einai na agorazeis ebeiries( me tin kali enoia:) ) pou 8a ziseis kai 8a se kanoun pio....plousio se aftous pou aksizoun ana ine dipla sou ....

Τα τρία αγκάθια της Μπακογιάννη

Κάποιοι, όχι λίγοι, περίμεναν το Συνέδριο της Ν.Δ. ώστε να την δουν να ανακάμπτει, να συζητά, να θέτει τις βάσεις για την επόμενη ημέρα ως Αντιπολίτευση της χώρας. Δυστυχώς το κόμμα, τους άφησε να περιμένουν...

Εκτός από κάποιες επιφανειακές ίντριγκες δεν ακούσαμε κάτι καινούργιο. Η κυρία Μπακογιάννη τόνισε για μία φορά ότι "ήταν πάντα εκεί" και ότι πρέπει να ξανακερδίσει η Ν.Δ. τον κεντροδεξιό ψηφοφόρο που της "έκλεψε το ΠΑΣΟΚ", ώστε να ανέβουν παλι στην εξουσία. Ο κύριος Σαμαράς τόνισε την ανάγκη να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, αφήνοντας σαφείς υπαινυγμούς για τον τρόπο που χειρίστηκε τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και την υπόθεση του Σχεδίου Ανάν κατά την θητεία της η κυρία Μπακογιάννη και τόνισε επίσης ότι πρέπει να επιστρέψουν οι "δεξιοί" ψηφοφόροι στο κόμμα τους. Κανείς τους δεν μας είπε όμως το γιατί. Γιατί πρέπει ο ψηφοφόρος να γυρίσει; Τι έχει αλλάξει στη Ν.Δ.; Τα λόγια φυσικά είναι περιττά για τον κύριο Ψωμιάδη, ο οποίος έμπλεξε στη συζήτηση ακόμη και τη "μάνα του Καραμανλή" και ήταν πραγματικά αυτή τη φορά εκτός συναγωνισμού.

Όλα δείχνουν ότι παρόλα τα ευτράπελα του Συνεδρίου θα πάμε σε ένα ντέρμπι των δύο βασικών υποψηφίων. Η κυρία Μπακογιάννη, ενώ αρχικά έδειχνε να έχει μεγάλο προβάδισμα φαίνεται τώρα να είναι μόνο μία ανάσα μπροστά από τον κύριο Σαμαρά αλλά και να έχει χάσει στον δεύτερο γύρο, σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις Κυριακάτικων εφημερίδων. Σύμφωνα με τις απόψεις που έχουν επικρατήσει η κυρία Μπακογιάννη φαίνεται να έχει τρία τρωτά σημεία που ίσως τελικά την φέρουν αντιμέτωπη με ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα.

Πρώτα από όλα οι ευθύνες της για την ήττα της 4ης Οκτωβρίου. Εκτός του ότι ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν τον Καραμανλή στην απόφασή του να πάει σε πρόωρες εκλογές, ήταν και ένα πολύ σπουδαίο στέλεχος της προηγούμενης Κυβέρνησης η οποία έχασε με δέκα ποσοστιαίες μονάδες. Ήταν χωρίς αμφιβολία συνυπεύθυνη για την εντελώς αρνητική κυβερνητική πολιτική. Δεύτερον είναι το "δαχτυλίδι", το οποιο θεωρήθηκε από κάποιους ότι πήρε κρυφά από τον Καραμανλή και το γεγονός ότι πολλοί υποστηρίζουν ότι η ίδια διαθέτει μέσα στο κόμμα μηχανισμούς που την στηρίζουν. Το γεγονός ότι κυριαρχούσε η φημολογία πως μετά την απομάκρυνση Καραμανλή πάμε στην εκλογή Ντόρας και το ότι η τελευταία έχει μέσα στο κόμμα τους "δικούς της" ήταν ένα μειονέκτημα που αναμφίβολα την έκανε να χάσει οπαδούς. Τρίτον και κυριότερον είναι η επικρατούσα άποψη ότι η κυρία Μπακογιάννη, χωρίς να μπορεί κανείς να στηρίξει με αποδείξεις το επιχείρημα αυτό, βρίσκεται κοντά στα μεγάλα συμφέροντα. Το κατά πόσο στέκουν τα τρία αυτά σημεία και το κατά πόσο τελικά όντως θα επηρεάσουν την εκλογή της θα φανεί σύντομα.

Και οι τρεις υποψήφιοι στο Συνέδριο τόνισαν όλοι ότι έγιναν λάθη, γενικώς. Ότι πρέπει να γίνει πολιτική κουβέντα και να βρουν τα αίτια της ήττας, γενικώς. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπαν ότι τα έκαναν όλα καλά και σχεδόν ότι φταίει ο κόσμος που δεν τους ψήφισε. Η απουσία "πολιτικής κουβέντας" δε, τονίζεται συνεχώς και από όλους. Πως μεταφράζεται όμως η πολιτική κουβένττα τελικά; Θα συζητήσουν για τα τον προϋπολογισμό του κράτους και το έλειμμα που άφησαν πίσω; Για τα σκάνδαλα επί των ημερών τους; Θα αποδωθούν επιτέλους ευθύνες; Υπάρχει κανείς μέσα στο κόμμα που να θέλει να συζητήσει γι αυτά τα θέματα; Θα γίνει συζήτηση για τα προβλήματα της χώρας, από εδώ και πέρα και θα προτείνουν λύσεις; Θα μιλήσουν για τα ζητήματα αυτά πρακτικά ώστε να καταλάβουμε κι εμείς τις ιδεολογικές διαφορές τους, αν υπάρχουν, ή θα περιοριστούν στον να λένε συνεχώς ότι πρέπει να γίνει γενικά "πολιτική κουβέντα"; Μέχρι στιγμής πάντως, η συζήτηση κυμαίνεται γύρω από το παρελθόν, από την περίοδο '90-'93 και από το πως ο καθένας μέχρι τώρα έχει υπηρετήσει την παράταξη. Το παρελθόν είναι σημαντικό, όχι όμως καθοριστικό. Καθοριστικό είναι το μέλλον. Είναι καλό να αναλύει κανείς το παρελθόν, αλλά αν μένει μόνο σε αυτό τότε δεν είναι πολιτικός αλλά ιστορικός, χρήσιμος για την επιστήμη αλλά όχι πρακτικός για την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας.

Το τέλος των stage η αρχή της εκκαθάρισης

Προχωρώντας προς το τέλος του Οκτώβρη, η νέα και «απαστράπτουσα» Κυβέρνηση δείχνει πλέον να έχει συνηθίσει τα νέα της καθήκοντα αλλά και να έχει δει, σε κάποιους τομείς, τα πρώτα μαύρα σύννεφα να πλησιάζουν. Ένας από τους φακέλους που άνοιξαν ήταν το εργασιακό, που έκανε πρωταγωνιστές την περασμένη εβδομάδα τα «παιδιά των stage». Οι 20.000 νέοι άνθρωποι, που δούλευαν ανασφάλιστοι για ψίχουλα και το δημόσιο που πρέπει να καθαρίσει επιτέλους από τις απαράδεκτες νοοτροπίες του ρουσφετιού, βρίσκονται απέναντι ως αντιμαχόμενες ιδέες... Η αλήθεια τις περισσότερες φορές και σε όλες τις κοινωνικές συγκυρίες βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η μία πλευρά του ζητήματος είναι εκείνη των παιδιών, τα οποία χωρίς αμφιβολία αισθάνονται αδικημένα, γιατί δουλεύαν με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, με εργοδότη τους ένα κράτος που τα αφήνει ανασφάλιστα και τα βαφτίζει (κατά συμφέροντα κάθε φορά) άλλοτε «γαλάζια» και άλλοτε «πράσινα». Πράγματι στην πλειοψηφία τους κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών, φυσικά με εξαιρέσεις, και πληρώνονταν με ελάχιστα χρήματα, χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Ξημέρωσε λοιπόν μία μέρα που ήρθε η Κυβέρνηση, όπως είχε έρθει μία άλλη στο παρελθόν να τους προσλάβει, να τους δείξει την πόρτα της εξόδου.

Από την άλλη όμως, όχι εντελώς άδικα. Όλο και πιο δυνατά ακούγονται οι φωνές των ανθρώπων τον τελευταίο καιρό που θέλουν πλέον να καθαρίσει το δημόσιο, να γίνει η αρχή ώστε να σταματήσουν να λειτουργούν «παραθυράκια» που ευνοούσαν την καλλιέργεια της νοοτροπίας του ρουσφετιού από γενιά σε γενιά.

Γιατί είναι αντιφατικό ο έλληνας να καταργιέται και να απαξιώνει το δημόσιο, αλλά ταυτόχρονα να ζητάει απεγνωσμένα να βολευτεί όπως όπως σε μία από τις θέσεις του... και είναι λυπηρό να ακούει κανείς νέους ανθρώπους να λένε «ας έβρισκα παράθυρο να μπω στο δημόσιο», ενώ θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα πολεμούσαν αυτές τις λογικές. Και είναι τέλος ελαφρώς αλλαζονικό, να έχει καταλάβει κανείς μία θέση με την πρόφαση της εργασιακής εμπειρίας, με άλλο σκοπό στο πίσω μέρος του μυαλού του, με αμφισβητούμενα κριτήρια προσόντων, με πλήρη επίγνωση των άθλιων δεδομέων της εργασίας που αναλαμβάνει και με αδιαφορία για την αξιοκρατία και ευκαιρίες άλλων ανθρώπων που παλεύουν για την ίδια θέση μεσω της ευθείας οδού. Έτσι το μέτρο για κατάργηση των προγραμμάτων stage, κρίθηκε σκληρό αλλά και ταυτόχρονα αναπόφευκτο. Το δημόσιο πρέπει επιτέλους να απαγγιστρωθεί από όλον αυτό τον θηριώδη μηχανισμό του «κονέ» και ταυτόχρονα να θέσει τις βάσεις για μία πιο δίκαιη αξιολόγηση στους κόλπους του.

Για να είναι ολοκληρωμένα σωστό το κράτος απέναντι στον πολίτη θα πρέπει τα παιδιά αυτά να λάβουν τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες τους, με όποιον τρόπο τέλος πάντων τις προσέφεραν, και είτε να ασφαλιστούν για τα δεδουλευμένα τους είτε να μοριοδοτηθούν, όσοι όντως κάλυπταν πάγιες θέσεις στις υπηρεσίες, είτε τελικά να αποκτήσουν το ελάχιστο δικαίωμα των απολαβών από τον ΟΑΕΔ. Να βρεθεί δηλαδή μία μέση λύση που να δίνει την ευκαιρία να γίνει μία κατηγοριοποίηση των απολυμένων, ώστε να μην βράσουν όλοι στο ίδιο καζάνι.

Τέλος το μέτρο, θα πρέπει να ακουλουθηθεί σύντομα από ένα επόμενο μέτρο και το επόμενο από ένα μεθεπόμενο, το οποίο θα πηγαίνει την εξυγείανση του δημοσίου ακόμη ένα βηματάκι πιο πέρα, ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή στο επιθυμητό αποτέλεσμα... Αυτό είναι το να αποκτήσουμε μετά κόπων και βασάνων, έναν δημόσιο τομέα που να λειτουργεί με αξιοκρατία και υπό φυσιολογικούς όρους, όπως σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της σύγχρονης Ευρώπης.

Καλλιρόη

Manolis ...

"stamata na girnas giro apo tis troxies ton allwn kai ftiakse ena diko sou planiti me tis dikes sou dinameis kai aftopepi8isi kai kane tous allous na girnoun giro sou ...it feels so much better!''

Πολιτικός πολιτισμός και υπερβολή

Πολιτικός πολιτισμός Καραμανλή. Πολιτική γενναιότητα ο λόγος του απέναντι από τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης. H μόνιμη διάθεσή μας για υπερβολή.

Η στήριξη του Καραμανλή στην Κυβερνητική πολιτική, αν δεν αποτελεί ένα πολιτικό επικοινωνιακό τέχνασμα, είναι περισσότερο ένδειξη ταπεινότητας, παρά γενναιότητας. Πως θα μπορούσε να μην είναι κανείς συναινετικός και κατευναστικός όταν τα ταμεία, τα οποία βρήκε άδεια η Κυβέρνηση, τα έχει αδειάσει ο ίδιος; Δεν θα ήταν γραφικότητα να κάνει κανείς επιθετικές δηλώσεις νέα Κυβέρνηση που κερδίζει σήμερα τόσο μεγάλο ποσοστό αποδοχής από την κοινωνία; Η κριτική για την κριτική, όπως κάνει για παράδειγμα το ΚΚΕ, είναι ανεπίκαιρη και ο κύριος Καραμανλής φαίνεται να το έχει καταλάβει. Αυτό λέγεται λογική, όχι γενναιότητα, όχι πολιτικός ηρωισμός.

Φυσικά θα μπορούσε κανείς να θέσει ως αντεπιχείρημα ότι η συναινετική πολιτική είναι δείγμα πολιτισμού, είναι δείγμα καλής πρόθεσης και ότι η δημοκρατική αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης δεν μπορεί παρά να συμβάλλει στο ομαλό κλίμα που επικρατεί από τις εκλογές και μετά. Είναι αλήθεια. Η απαλλαγή της πολιτικής από τις κομματικές παροπίδες και από την πολιτική χαιρεκακία, σίγουρα είναι ένα ευχάριστο βήμα. Είναι ένα λιθαράκι στον διάλογο επιτέλους με δύο συνομιλητές και όχι, όπως συνηθιζόταν μέχρι τώρα με δύο ομιλητές και χωρίς ακροατή. Είναι όντως βασικό αλλά συνάμα έπρεπε να είναι αυτονόητο.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που η Ν.Δ. και ο Κ.Καραμανλής αντιμετωπίζουν από αυτή τη σκοπιά τα πράγματα. "Ειλικρίνια" ονόμασαν την εξαγγελία των αντιλαϊκών μέτρων προεκλογικά, "ευθύτητα" την παρουσίαση των άδειων ταμείων και την πτώση της ανάπτυξης της χώρας από το 4% στο πλην, "ηρωισμό" την πολυαναμενόμενη παραίτησή του. Το να είναι κανείς ειλικρινής, ευθύς και ήρωας, προϋποθέτει κι άλλες αρετές εκτός από την ομολογία των σφαλμάτων του, των οποίων μάλιστα είναι υπό αμφισβήτηση η αθωότητά τους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει στον Καραμανλή είναι η ικανότητά του να κερδίζει την υποστήριξη όλων των συνεργατών του και αν όχι να βγαίνει σχεδόν αλώβητος από τις διαδικασίες, τουλάχιστον να πέφτει πάντα στα μαλακά.
Καλλιρόη